De schrijver Roald Dahl heeft ooit een griezelig verhaal geschreven over het eten van mensenvlees. Zo’n verhaal heeft zich in 1795 werkelijk afgespeeld. In een Tilburgs hospitaal. Nederland was in die tijd in oorlog met Frankrijk en omdat het katholieke Zuid-Nederland door het protestantse noorden meer dan een eeuw lang was onderdrukt, kregen de Fransen in het zuiden steun. In Tilburg werd een militair hospitaal opgezet voor slachtoffers van de gevechten in Brabant. Adriaan van de Willigen was toen ‘drossaard’ van Tilburg, wat vergelijkbaar is met een burgemeester. Hij hield een dagboek bij en daarin lezen we hoe het er in die tijd aan toe kon gaan. Er werd het lijk van een jongeman binnengebracht. Dit lijk werd door de aanwezige artsen gebruikt om te oefenen in ‘de ontleedkunde’. Daardoor leerden artsen hoe het menselijk lichaam in elkaar zat en hoe je het best kon opereren. Dat was (en is) niet ongewoon. Er waren in het hospitaal echter ook twee Fransen aan wie men een hekel had, en men besloot hun een poets te bakken. Van het vlees van de gesneuvelde werd een ragout gemaakt en die werd aan de Fransen geserveerd met het gezegde dat het kalfsragout was. Toen ze hun maaltijd op hadden werd de waarheid verteld. Van der Willigen schrijft in zijn dagboek: ‘Toen de twee, die men het voor kalfsvleesch opgedischt had, hoorden, dat zij menschenvleesch gegeten hadden, begonnen zij bijna te braken.’