Geschreven en gedrukte teksten in dialecten zijn, in vergelijking met de standaardtaal, schaars. Dat komt doordat dialecten eigenlijk behoren tot de gesproken taal, en in het bijzonder tot de spreektaal van de lagere klassen. Als het al niet fatsoenlijk wordt gevonden om dialect te spreken, is het uiteraard ook niet gewenst om in het dialect te schrijven. Op deze algemene regel is één belangrijke uitzondering: de humoristische tekst. De oudste gedrukte tekst in het Tilburgs die we kennen is dan ook een feestlied. De titel ervan luidt: ‘Eenige regelen van gekscheerenden aard, in Tilburg’s dialect’. De tekst werd gezongen op het huwelijksfeest van Charles Bressers en Elise Woestenbergh. Deze vermelding maakt het mogelijk de tekst precies te dateren: 13 juni 1899. Bekend is ook dat Bressers behoorde tot een geslacht van in Tilburg bekende fabrikanten, dus het lied zal gezongen zijn door mensen die zich normaal gesproken nooit van het dialect bedienden, maar die zich er op het feest wel mee amuseerden. Het lied begint zo: Zeg vrienden, hedde ’t nuuws geheurd/ kierewierewied bom bom/ Wet hier in Tilburg is gebeurd/ kierewierewied bom bom/ Wel, Charles Bressers is getrouwd/ Als ’t hum laoter mar nie berouwt/ Vol plazier, vol plazier/ Zen we allen nou weer hier/ Vol plazier, vol plazier/ Zen we nou allen hier.